Δευτέρα 8 Απριλίου 2024, 21:00
Σαν σήμερα πριν από 57 χρόνια, το Σάββατο 8 Απριλίου 1967, διεξήχθη στη Βιέννη η 12η Eurovision.
Ηταν η πρώτη Γιουροβίζιον που έγινε τον μήνα Απρίλιο, καθώς η 1η Eurovision είχε διεξαχθεί Μάιο και οι υπόλοιπες Μάρτιο.
Συμμετείχαν 17 χώρες, μία λιγότερη από την προηγούμενη χρονιά. Αυτή που έλειπε ήταν η Δανία, της οποίας ο νέος διευθυντής του τμήματος τηλεοπτικής ψυχαγωγίας θεώρησε ότι τα χρήματα συμμετοχής και προετοιμασίας στον μουσικό διαγωνισμό θα μπορούσαν να ξοδευτούν με καλύτερο τρόπο. Θα της έπαιρνε 10 χρόνια της Δανίας για να ξαναβρεί το νόημα της διασκέδασης και να επιστρέψει το 1978 στον διαγωνισμό.
Τη νίκη πήρε παμψηφεί το πιο παιχνιδιάρικο τραγούδι της βραδιάς, το Puppet on a String της 20χρονης Sandie Shaw, η οποία ήταν ήδη γνωστή στη Βρετανία με τα (There’s) Always Something There to Remind Me και Long Live Love, με τα οποία είχε βρεθεί στο Νο.1 των βρετανικών τσαρτ στα 17 και 18 της.
Η 77χρονη σήμερα Σάντι συγκέντρωσε παραπάνω από τους διπλάσιους βαθμούς από το τραγούδι που δικαίως ακολούθησε, το έτερο αγγλόφωνο άσμα της βραδιάς, If I Could Choose του 39χρονου Σον Ντάνφι (Ιρλανδία).
Στην 3η θέση, μία μέρα μετά από τα 23α της γενέθλια, και 80 ετών από χτες, κατετάγη η Νοέλ Κορντιέρ από το Παρίσι, όμως το τραγούδι του Λουξεμβούργου που ήρθε 4o, το «Η Αγάπη Είναι Μπλε», της 17χρονης και με καρέ μαλλί Βίκυ Λέανδρος από την Κέρκυρα, θα ήταν εκείνο που θα γινόταν παγκόσμια επιτυχία, όχι μόνο από την ίδια, αλλά και από την ορχήστρα του Πολ Μαριά, του οποίου η ινστρουμένταλ εκδοχή του «L’amour est bleu» λίγους μήνες αργότερα έχρισε τον 42χρονο συνθέτη τον πρώτο Γάλλο που πήγε στο Νο.1 των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που επανέλαβαν τελικά το 2017 οι Daft Funk συμμετέχοντας στο Starboy του The Weeknd.
Η αναγγελία της ψηφοφορίας από τις κριτικές επιτροπές αποτέλεσε ένα ρεσιτάλ απλότητας, με τον διευθυντή της EBU (Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ενωση) Σκοτ Μπράουν από το Ινβερνές να προβαίνει σε συνεχείς παρεμβάσεις για να διορθώνει τα λάθη στον πίνακα.
Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν όταν η 40χρονη παρουσιάστρια Ερικα Φάαλ ξεκίνησε να ανακοινώνει τη νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου χωρίς προηγουμένως να έχει γίνει η σύνδεση με την Ιρλανδία, την τελευταία χώρα που ψήφιζε.
Εν μέσω ενός ακόμη σούσουρου από τους παρευρισκόμενους, ο Μπράουν διέκοψε την Ερικα σημειώνοντας «Still waiting for the Irish vote». To τέρας ψυχραιμίας και γλυκύτητας καθ’ όλη τη διάρκεια της ψηφοφορίας, Ερικα, έδιωξε κάθε ίχνος πανικού με την ευθύτητά της, απαντώντας έκπληκτη αλλά και με χάρη, «Oh, I’m so sorry. I’m calling Ireland!».
Φυσικά ο Ιρλανδός εκπρόσωπος στο τηλέφωνο, Gay Byrne, δεν το άφησε να πέσει κάτω, και μετά το απαραίτητο «good evening» είπε σοβαρά «I thought we were going to be left out». Η Ερικα αποκρίθηκε απολογητικά στον Γκέι «I’m so sorry. Could you please excuse me», κάτι που επανέλαβε και όταν ο τελευταίος ολοκλήρωσε την αναγγελία του.
Ο Δουβλινέζος παρουσιαστής, ο οποίος στην 37χρονη συνεχή περίοδο που φιλοξένησε το The Late Late Show ήταν ο πρώτος που έβγαλε στην τηλεόραση τους Beatles, αλλά και τους Ιρλανδούς Boyzone το 1993, έκλεισε την παρεξήγηση αναφωνώντας όλο αγάπη, «No trouble at all. Goodnight».
Παρακολουθήστε ολόκληρη τη 12η Γιουροβίζιον που έγινε στις 8 Απριλίου του 1967:
Eurovision 1972, σαν σήμερα: Η 22χρονη Βίκυ Λέανδρος κατακτά την Ευρώπη
Υπάρχουν πολιτικοί αναλυτές , αθλητικοί αναλυτές αλλά τέτοια ανάλυση δεν έχω ξαναδεί για Γιουροβίζιον !! Μα φυσικά θα βάλω να ακούσω από περιέργεια το “η αγάπη είναι μπλε ” (γιατί άραγε ?).
Υπέροχη και σχολαστική ανάλυση όπως πάντα, που βοηθάει τους λιγότερο γιουροβίζιον φαν , να μάθουν κάτι πιο ουσιαστικό για την μουσική και τα τραγούδια που πήγαν στον διαγωνισμό!
Δεν χορταίνουμε να διαβάζουμε τις περιγραφές…:)
Και ναι, «Η αγάπη είναι πάντα μπλε 🦋💙»