Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2023, 19:00
Στην 3η διαδοχική μου ημέρα στη Λάρνακα, και έχοντας παρακολουθήσει το προηγούμενο διήμερο Οθέλλος Αθηαίνου – Ομόνοια 1-2 και Ανόρθωση – ΑΕΚ Λάρνακας 0-0, ξεκίνησα για το γήπεδο νωρίς, κατά τις 17:30.
Με ελαφρό τζόκινγκ για να μειωθεί η χρονική απόσταση, και ξεμυτίζοντας στη Γιάννου Κρανιδιώτη, ατένισα το γήπεδο «Αμμόχωστος Επιστροφή» με τους προβολείς κλειστούς. «Ωχ, δεν παίζει εδώ, θα μπέρδεψα τα γήπεδα». Εφερα το μυαλό μου σε τάξη, μήπως έπρεπε να πάω στο διπλανό «Αντώνης Παπαδόπουλος», άνοιξα και το γκουγκλ ο δύσπιστος, μήπως άλλαξε η έδρα και δεν με ενημέρωσε κανείς.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει, παρά τα σκοτάδια. Μάλιστα, ακούγονταν ιαχές στα 300μ. Ηταν οι φίλοι της Νέας Σαλαμίνας στον αύλειο χώρο έναντι του γηπέδου και έκαναν σχιζοφρένειες και όμορφες παλαβομάρες. Αγοράζοντας από την μπουτίκ ένα «πολλά καλό στυλό» όπως μου εκμυστηρεύτηκε η συμπαθεστάτη κυρία, στην οριακά αποδεκτή τιμή των 2€ -πλαστικό ήταν, αλλά όντως καλό- εισήλθα στις εξέδρες του γηπέδου που ήταν σαν εκκλησία Τρίτη μεσημέρι: φώτα χαμηλά, κόσμος άφαντος: «είναι κεκλεισμένων των θυρών, για αυτό κάθονται και οι άλλοι έξω», αναλογίστηκα.
Ομως, αμετανόητε, θα πρέπει να καταλάβεις ότι εδώ είναι Κύπρος. Κάνουμε οικονομία στα φώτα, διασκεδάζουμε το pre-game προθερμαίνοντας στην απέναντι αλάνα τις φωνές μας και τα καπνογόνα μας, και παίζουμε τα ψαγμένα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τα μεγάφωνα του σταδίου το ένα πίσω από το άλλο. Ναι, αυτό είναι το έντιμο προαγωνιστικό φόντο ενός Νέα Σαλαμίνα – Πάφος, Δεκέμβρη μήνα, την ίδια ώρα που 3,3 χλμ. παρακάτω έχει Boney M Xperience για τη φωταγώγηση του δέντρου – ο Ανδρέας Βύρας μας έφτιαξε πάλι, αλλά προείχε η Νιου Σάλαμιν, ποιος Ράσπουτιν.
Τα προγνωστικά ότι η Πάφος θα επικρατήσει στο αποψινό ματς επιβεβαιώθηκαν όχι μόνο επειδή έλειπαν τρεις – τέσσερις καλοί της Νέας Σαλαμίνας, μεταξύ των οποίων και ο βασικός τερματοφύλακας Νίκος Μελίσσας -ο 35χρονος Τάσος Κίσσας πάντως ήταν άψογος- αλλά επειδή η συγχωνευμένη το 2014 από τις ΑΕ Πάφου και ΑΕ Κουκλιών, Πάφος FC, είχε καλύτερο πλάνο, καλύτερη κινητικότητα και τελικά καλύτερους παίκτες.
Σε αυτούς πιθανώς να συγκαταλέγεται ο τέως ΑΕΚτζής Μουαμέρ Τάνκοβιτς, ο οποίος αφού στο 45’ σημάδεψε από το ένα μέτρο τα φλαμίνγκο στην Αλυκή σε ολόκενο τέρμα, πλάσαρε επιτυχώς στο 58’ και άνοιξε το σκορ για την Πάφο.
Ενας από τους καλύτερους του γηπέδου, και κατά τη γνώμη των υπόλοιπων δημοσιογράφων, αν και δεν τους ρωτήσαμε, ο πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα, Ολι Βάλακαρι, έστειλε την μπάλα από το αριστερό του πόδι συστημένη στο οριζόντιο δοκάρι, μόλις ένα λεπτό μετά το 0-1, και λίγο αργότερα στα δίχτυα με το ίδιο πόδι, για να πανηγυρίσει με το υπέροχο φινλανδικό του χαμόγελο, έως ότου δύο λεπτά αργότερα του το σβήσει ο Λούκα Τσιμπέλι για οφσάιντ ενός δαχτύλου του ποδιού, και ούτε καν του μεγάλου.
Ο Ελβετός διαιτητής ήταν ο μαστροχαλαστής και του πάρτι που έστησαν στο 70′ οι παίκτες, ο πάγκος και οι οπαδοί της Νέας Σαλαμίνας από το ανέλπιστο γκολ του Αγκολέζου Καρλίτος, ακυρώνοντάς το δύο λεπτά αργότερα: ο Αργεντινός Ντορεγκαράι που ξεκίνησε την αντεπίθεση βρισκόταν μισό βήμα οφσάιντ, καθώς περπατούσε ανέμελος προς τα πίσω κάπου χαμένος στη σέντρα.
Το τετ α τετ του Βραζιλιάνου Ζαΐρο στο 81’ διαμόρφωσε το 0-2 και έστειλε τους βαθμούς στην ομάδα που από τον Ιούνιο του 2023 προπονεί ο Ισπανός Καρσέντο. Αυτήν, που για μία ακόμη φορά αγωνίστηκε με 11 ξένους, μια ιστορία γνωστή για την ομάδα που ανήκει στους δύο πάμφτωχους Ρώσους που δεν ασχολούνται με τα ψιλά γράμματα των κανονισμών της ομοσπονδίας για υποχρεωτική χρήση τουλάχιστον δύο Κύπριων στην αρχική ενδεκάδα, ειδάλλως έχει πρόστιμο 8.500€ για κανέναν Κύπριο και 2000€ για χρησιμοποίηση μόνο ενός. Το ότι τη σεζόν 2022-23 η Πάφος πλήρωσε 273.500€ για παράβαση του κανονισμού, όσα δηλαδή θα βγάλει κάποιος με μισθό 800€ σε 24 χρόνια, και σου ‘χω βάλει και τα δώρα, είναι ένα θέμα που δεν απασχόλησε ποτέ τον Σεργκέι και τον Ρόμαν.
Οι αδιάλλακτοι οπαδοί της Νέας Σαλαμίνας, συγκριτικά δηλαδή με τον πιο stick to the sport οπαδικό στρατό της Ανόρθωσης που συναντήσαμε την προηγούμενη μέρα, 1,9 χλμ. ανατολικότερα, έτρεχαν δεξιά και αριστερά έξω από το γήπεδο κυνηγώντας οπαδούς της Πάφου, ή ίσως και απλούς ανθρώπους – το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός.
Αυτή η διάθεση για κυνηγητό στα ράουνταμπαουτ των Λιβαδιών Λάρνακας ήταν που με έκανε να δειλιάσω στη σκέψη να ξεκινήσω το προσφιλές μου τζόκινγκ προς το κατάλυμα. Διότι δεν θέλεις να σε κυνηγούν στους σκοτεινούς δρόμους του Αρχαίου Κίτιον καμιά δεκαριά νεαροί τύποι, έφηβοι θα εκτιμούσε κάποιος, δικαιολογημένα χολωμένοι και οργισμένοι από τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής, αν και η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το μυαλό ότι στην αντοχή τους «έχω» και ότι στο χιλιόμετρο πάνω θα τους έχω εξαντλήσει όλους. Το μόνο που με κράτησε συνετό ήταν η πιθανότητα αποκλεισμού σε κάνα δρομάκι που θα ήταν αδιέξοδο. Εκεί θα έπεφτε πολύ ξύλο, και μάλλον δεν θα το έδινα εγώ.