Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023, 16:00
Τον Ιωνικό με την ΑΕΚ τους είδα και στον πρώτο γύρο. Ηταν 3 Οκτωβρίου 2022, του Αγίου Διονυσίου, πολιούχου της Αθήνας, ημερομηνία που θα θυμάται για πάντα ο Bruce Springsteen, όπως και όλη η ανθρωπότητα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, καθότι ήταν η μοναδική φορά σε ολόκληρη τη ζωή του που πάτησε το πόδι του στα ιερά μας χώματα (1988). Δεν θα ξανάρθει ποτέ, η ετυμηγορία είναι οριστική, πάψαμε να πιστεύουμε, ας όψονται οι τρεις συναυλίες του τον Ιούνιο του 2023 στο Γκέτεμποργκ. Ακου Γκέτεμποργκ.
Ανήμερα της ημέρας του Σερ Νιόνιου έδωσε και η ΑΕΚ, 34 χρόνια μετά από εκείνο το Human Rights Now, το πρώτο επίσημο παιχνίδι της στη νεόδμητη και πολυαναμενόμενη Αγιά Σοφιά, με αντίπαλο τον έντιμο Ιωνικό, ο οποίος με γκολ στο 93’ του 31χρονου Ελευθεριάδη, που είχε μπει αλλαγή 25 λεπτά νωρίτερα, έγινε η πρώτη φιλοξενούμενη ομάδα που σκοράρει στο γκίπεντο στη Νέα Φιλαντέλφια.
Από εκείνο το 4-1 της 6ης αγωνιστικής μέχρι και τη 19η, αυτήν εδώ την τέταρτη Κυριακή του 2023, ο γαλανόλευκος ουρανός και τα βαθυκύανα νερά του πειραϊκού κόλπου με αξίωσαν να δω από κοντά τον Ιωνικό άλλες πέντε φορές, αρχίζοντας σιγά σιγά να μαθαίνω και τα ονόματα των δρόμων της Νίκαιας. Αττάλειας, Αρτέμιδος και η σκοτεινή, αρχοντική, θεραπευτική Μακεδονίας.
Ηταν εκείνο το απαλό passing game στην Αγιά Σοφιά που με εξίταρε. Στο γκολ είναι που δυσκολευόμαστε. Εξ ου και οι τέσσερις σερί ήττες με 1-0 και 2-0.
Ομως η ώρα έχει φτάσει. Το νιώθουμε από την αρχή του αγώνα με τη συμπροσφυγική (νέα λέξη, να περάσει) ΑΕΚ. Και το βλέπουμε με το παραλίγο υπέρ μας πέναλτι, με το δοκάρι, με τη λαχτάρα μας να φορτώσουμε τα αντίπαλα δίχτυα με γκολ. Εστω ένα.
Είναι το 38ο λεπτό όταν ο ασυναγώνιστα κεφάτος σε όλες τις πρόσφατες βασανιστικές ήττες Φαντιγκά παίρνει την μπάλα πίσω από τη σέντρα, συγκλίνει, πασάρει εν τέλει στον Σεμπά, αυτός πατάει περιοχή, κερνάει απαλή προσποίηση τον πολυδιαφημισμένο Μουκουντί και σημειώνει το 1-0, στέλνοντας όλους εμάς τους πιστούς Νικαιώτες στο ημίχρονο για μπύρες και ουίσκι στο ονόματι «Pavlos Ολα Μπλε» κυλικείο, ερωτευμένους με κάθε τι άψυχο και έμψυχο γαλανό και λευκό που βρίσκεται δίπλα μας.
Προληπτικοί δεν είμαστε, τουλάχιστον όχι στον βαθμό του Αλέφαντου ή του 83χρονου καλή του ώρα Τραπατόνι, αλλά καταλάβαμε ότι το κακό ερχόταν, όταν η οργή κυρίευσε τις ψυχές των νομιμόφρωνων και ειρηνιστών στα προηγούμενα παιχνίδια Rangers.
Κάπου στο 80’ ήταν όταν η οξυδερκής αυτή ομάδα οπαδών του Ιωνικού άρχισε να τραγουδάει ρυθμικά και με την απαραίτητη παύση, την εύηχη ομολογουμένως δισύλλαβη θηλυκού γένους λέξη που παραπέμπει στο ανδρικό όργανο αναπαραγωγής, η χρήση της οποίας γίνεται συνήθως -για αποφυγή του όποιου πισωγυρίσματος- όταν το παιχνίδι βρίσκεται στις καθυστερήσεις.
Το πρώτο γκολ του μουντιαλικού Βίντα με την κιτρινόμαυρη τιγρέ φανέλα στο 81’ και το πρώτο φετινό του Ελβετού Τσούμπερ στο 91’ ήταν η απάντηση για την πρότερη ύβρι μας, ίσως και η απάντηση της πίεσης της ΑΕΚ για να φύγει από την έδρα της τελευταίας στην κατάταξη ομάδας με βαθμούς.
Περιτριγυρισμένοι από κρυφούς ΑΕΚτζήδες, μη φέροντες δηλαδή διακριτικά ομάδας, αλλά ποιος φέρει τη σήμερον εκφοβιστική ημέρα διακριτικά ομάδας, αποχαιρετήσαμε το οικογενειακό γηπεδάκι, ερωτευμένοι ακόμα με αυτό που σου προσφέρει ένα Ιωνικός – ΑΕΚ στις 4 η ώρα της 4ης Κυριακής του Γενάρη: έναν γαλήνιο, ανιδιοτελή, εξαγνιστικό περίπατο στην οδό Μακεδονίας.