Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2023, 15:00
«Ερχομαι Αρη Πετρούπολης – Μαρκό, ετοιμάσου», έστειλα στον συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο, Λύκειο και στο υπόλοιπο σχολείο της ζωής, Μπιλ Τσιώλη, τέως Κυψελιώτη και νυν Πετροπουλιώτη, και κίνησα με το ποδήλατο για τις ανηφοριές της περιοχής με το πετρώδες υπέδαφος και τα παλιά λατομεία.
Το αγιάζι που πιθανόν να συναντούσα στο φωτογενές γήπεδο με την ονομασία «Αλκυών» ήταν η βασική μου ανησυχία για την πρώτη μου φορά στο γήπεδο του ιστορικού (1926) Αρη, και την πρώτη φορά που θα έβλεπα από κοντά την ομάδα που ξεκίνησε ο «Ράμπο» Τάσος Μητρόπουλος.
Η ανησυχία μου έγινε πραγματικότητα, έμπαζε όντως από παντού, ήμουν όμως ζεστός από το δεκαπεντάλεπτο περπάτημα από την οικία του Μπιλ, όπου απέθεσα την ιδρωμένη φανέλα και έβαλα στεγνή. Μην πάθουμε και καμιά πνευμονία.
Ζεστό όμως με κράτησαν και τα παιδιά του αγωνιστικού χώρου, κυρίως αυτά με τα πράσινα από το Μαρκόπουλο Αττικής, που ξεδιπλώνονταν καλύτερα από αυτά με τα ροδοκίτρινα, και είχαν αυτό το εν κινήσει οριζόντιο δοκάρι στο πρώτο ημίχρονο.
Με το επιβλητικό βραχώδες φόντο να σου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας στον χώρο, το δεύτερο ημίχρονο κύλησε εξίσου δημιουργικά από πλευράς θεάματος, με τον Αρη να απαντάει στα δοκάρια, και τον τερματοφύλακά του να κρίνεται συνεπής στα σουτ της ομάδας με σήμα το αμπελόφυλλο, τιμής ένεκεν για τους αμπελώνες των Μεσογείων.
Το τελικό 0-0 κράτησε το Μαρκό μοναδική αήττητη ομάδα στον 5ο και τελευταίο όμιλο της Γ’ Εθνικής (14 ομάδες) μετά από 9 αγωνιστικές (6 ισοπαλίες), και τον Αρη αήττητο στο γήπεδο που βρίσκεται στην εσχατιά του Ποικίλου Ορους, δίπλα από το δημοτικό κοιμητήριο και μακριά από τα περιττά άγχη και τους ανώφελους θορύβους.
Οσο για μένα, κατάπια τα κατηφορικά χιλιόμετρα με κλειστά μάτια, ανοίγοντάς τα ξανά στην Αγίου Μελετίου, έξι χλμ. μακριά από τον βασικό προορισμό Νέα Ιωνία. Θα έχασα πάλι τη στροφή για Αγίους, τα έχω ξεχάσει, ίσως πρέπει να πηγαίνω συχνότερα στα ήσυχα και ασκότιστα νταμάρια που φιλοξενούν τα αγνότερα αττικά goaless derby.