Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024, 14:00
Στο «Τα’ Κάλι», το ξακουστό στάδιο που μάθαμε από τους αγώνες της εθνικής Μάλτας, έφτασα μετά από δύο χλμ. τζόκινγκ, καθώς ο οδηγός του λεωφορείου 54 για κάποιον λόγο που μοιράστηκε μαζί μας στα ακατανόητα μαλτέζικα -επίσημη γλώσσα της χώρας μαζί με τα αγγλικά- έκανε τέρμα αλλού.
Το «Τα’ Κάλι» βρίσκεται στο κέντρο του νησιού, 10 χλμ. μακριά από τη τουριστική Σλιέμα και την «Παγκόσμιας Κληρονομιάς» πρωτεύουσα Βαλέτα. Κάπως απομονωμένο, ιδανικό όμως για οικογενειακές βόλτες στα διπλανά τεράστια πάρκα.
Ενας από τους συλλόγους της χώρας που είχαν ενεργά e-mail, η Βαλέτα συγκεκριμένα, φρόντισε να προωθήσει το αίτημά μου για διαπίστευση στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Μάλτας, η οποία ήταν αυτή που διεκπεραιώνει τα αιτήματα συντακτών από την Ελλάδα που πάνε τετραήμερο στο νησί με αφορμή τον 39ο Malta Marathon. Το αποτέλεσμα ήταν δύο «Day Pass Press» στο e-mail μου, ανεξαρτήτως αγώνα, να μπαινοβγαίνουμε στα γήπεδα.
Στην πραγματικότητα δεν θα χρειαστεί καν να μετακινηθούμε: όλοι οι αγώνες του Σαββατοκύριακου γίνονται στο «Τα’ Κάλι»: είτε στο εθνικό στάδιο, το «Νάσιοναλ», είτε στο διπλανό «Σεντενάριουμ». Το άλλο ενεργό γήπεδο, αυτό στην Πάολα, που αγωνίζεται κυρίως η Χαϊμπέρνιανς, δεν είχε δράση αυτήν την αγωνιστική.
Την Μπαλτσάν δεν την ξέραμε, τη Χαϊμπέρνιανς όμως, όπως την προφέρουν οι νησιώτες, τη γνωρίζαμε από τα ευρωπαϊκά Κύπελλα (6-0 είχε κερδίσει ο Αρης στο νησί το ’68) και πάντα αναρωτιόμαστε ποια η ομοιότητά της με τη Χιμπέρνιαν. Χρωματικά καμία: πράσινοι οι Σκωτσέζοι, μπλε οι Μαλτέζοι. Αγωνιστικά ωστόσο, όχι και τόσο άσχημα.
Τόσο σε αυτήν την πρώτη μας επαφή με το μαλτέζικο ποδόσφαιρο, όσο και στις επόμενες, πλην ίσως του ντέρμπι πρωτοπόρων Σλιέμα Γουόντερερς – Χάμρουν Σπάρτανς, οι ομάδες χαρακτηρίζονται από θέληση. Συγκριτικά με την Ελλάδα -πάντα συγκρίνουμε με την Ελλάδα- υπάρχει μειωμένη σκοπιμότητα, ελάχιστες πάσες προς τα πίσω και λιγότερες διακοπές παιχνιδιού από τον διαιτητή.
Προφανώς η άρτια διαιτησία στα ματς που παρακολουθήσαμε έγκειται στο γεγονός πως οι άρχοντες του γηπέδου με τη σφυρίχτρα, την ενδοεπικοινωνία και τα μικροτσίπ, δεν βίωσαν ποτέ την πίεση της εξέδρας, που υποσυνείδητα σε ωθεί σε περισσότερους καταλογισμούς φάουλ.
Για να νιώσεις βέβαια τον όχλο, θα πρέπει να υπάρχει και ένας σεβαστός αριθμός οπαδών. Πόσοι πάνε στο γήπεδο να δουν πρωτάθλημα Μάλτας; Οχι πολλοί. Οι 150 φίλοι της Μπαλτσάν ήταν στα δεξιά μας, οι αντίστοιχοι της άλλης στα αριστερά μας. Η απέναντι κεντρική εξέδρα είναι κλειστή, το ίδιο και τα πέταλα. Ωστόσο, υπάρχουν τύμπανα, καλή ώρα από τους οπαδούς της Χαϊμπέρνιανς, που αν βέβαια παρατηρήσεις ποιοι τα χτυπούν με τόση μανία, δεν θα αντικρίσεις αιμοβόρους χούλιγκαν, αλλά παιδιά Γυμνασίου – Λυκείου.
Στο παιχνίδι όμως αυτό για τη 18η αγωνιστική δεν ήμασταν οι μόνοι Ελληνες. Ηταν και ο Γιάννης Μπαστιάνος. Δεξί εξτρέμ των 13 φορές πρωταθλητών Μάλτας, αυτός που έκανε το πρώτο σουτ του αγώνα, στο 1:20, ένα αριστερό ημιεναέριο βολέ που έφυγε με φάλτσο εκτός εστίας της Μπαλτσάν.
Αλλάζοντας άκρο δυο τρεις φορές μέσα στο παιχνίδι, ο 25χρονος αριστεροπόδαρος μέσος από τη Χίο δεν είχε άλλη προσπάθεια προς το τέρμα, είχε όμως συμμετοχή σε κάποιες επιθέσεις στο δεύτερο μέρος, ώσπου αντικαταστάθηκε στο 86’.
Οκτώ λεπτά νωρίτερα είχε μοιράσει ασίστ στον Ουκρανό Ραντσένκο, ο οποίος με όμορφο δεξί ψηλοκρεμαστό πλαστέ έστειλε την μπάλα στην εσωτερική πλευρά του δεξιού κάθετου δοκαριού, όχι όμως και στην εσωτερική πλευρά των διχτύων.
Οπως και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κόσμο, έτσι και στη Μάλτα, οι ομάδες έχουν λιγότερους ντόπιους στην ενδεκάδα από ό,τι ξένους, με την Μπαλτσάν να δίνει έμφαση στην αγορά της Σερβίας (6 στην αποστολή) και τα «παγώνια» στις μεσογειακές χώρες, χωρίς στην προκειμένη περίπτωση να χαλάει απαραιτήτως η ομοιογένεια των ομάδων.
Δηλώνουμε φαν του Μπαστιάνου και της επιλογής του να παίξει στα 25 του χρόνια στο πρωτάθλημα της Μάλτας – δεν είναι τελικά τόσο άσχημο όσο ακούγεται. Το γεγονός ότι ανακηρύχτηκε MVP του αγώνα από τους τρεις δημοσιογράφους που βρίσκονταν δίπλα μου, φανερώνει επίσης ότι είναι αγαπητός στο μαλτέζικο κοινό, αν και η καλοντυμένη υπεύθυνη Τύπου δεν φιλοτιμήθηκε, κάπου στο 65’, να πάρει τη δική μου ψήφο.
Προσωπικά τον Γιάννη τον είχα 3ο καλύτερο, μετά από τον 27χρονο συμπαίκτη του, μέλος της εθνικής Μάλτας, Γιούργκεν Ντεγκαμπριέλε, που παίζει από έφηβος στον σύλλογο, και τον 31χρονο Σέρβο Αλέκσα Αντρεγιτς της Μπαλτσάν που μπήκε μεν στο 82’, τίμησε δε το ψωμί του.
Το 0-0 σηματοδότησε την 5η ισοπαλία των «ερυθρόλευκων» στις 8 τελευταίες αγωνιστικές, τη 2η σερί των «Χιμπς», και την πρώτη δική μας στο πρωτάθλημα της Μάλτας, το οποίο θα είχαμε τη ζηλευτή χαρά να βλέπουμε όλο το Σουκού.