Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 0-0 (6-7 πέν.)

Οταν πήγα Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2024, 21:00

Με δεδομένο ότι τελευταία φορά που οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού συνυπήρξαν σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι ήταν στις 8 Μαΐου 2004, συμπεραίνουμε ότι ένας σημερινός 19χρονος δεν έχει βρεθεί ποτέ στη ζωή του στο ίδιο ποδοσφαιρικό γήπεδο με τον «αιώνιο αντίπαλο».

Αν θεωρήσουμε ότι οι γονείς αποφεύγουν να πάνε άτα σε ντέρμπι αιωνίων τα δύο ετών και τρεισίμισι μηνών παιδιά τους, τότε μπορούμε να αντικαταστήσουμε το παραπάνω συμπέρασμα με «έναν σημερινό 22χρονο».

Παρότι 1 μήνα και 4 μέρες μετά από εκείνον τον τελικό Κυπέλλου στη Νέα Σμύρνη (3-1 ο Παναθηναϊκός), η Εθνική μας θα έδινε τον πρώτο της αγώνα στο Euro 2004 που τελικά θα κατακτούσε, και θα είχε ακόμη τέσσερις συμμετοχές σε Euro και Μουντιάλ, μια κάποια βελτίωση στην ποδοσφαιρική ζωή του έθνους δηλαδή, ο επαναληπτικός για τους «16» του Κυπέλλου Ελλάδας ανήμερα του Αγίου Αντωνίου του 2024 έγινε χωρίς οπαδούς ούτε της μίας ούτε της άλλης ομάδας, όχι λόγω τιμωρίας της γηπεδούχου, αλλά λόγω δίμηνου κυβερνητικού πελέκεως που έπεσε στο κεφάλι των ομάδων της Σούπερ Λιγκ, όλων των παικτών της Σούπερ Λιγκ και όλων των φιλάθλων της Σούπερ Λιγκ. Καλά γεράματα 22χρονε.

Σε μια γλυκιά κατά τα άλλα βραδιά, οι δύο ομάδες έπαιξαν όμορφα, ειδικά προς το τέλος του παιχνιδιού, όπου δεν ήξερες ποιος θα το βάλει. Αλλεπάλληλα κλεψίματα, αξιοσημείωτη διάθεση των παικτών να «καθαρίσουν» το ματς και να αποφύγουν την παράταση (1-1 το πρώτο ματς).

Αν όμως η παράταση επινοήθηκε για να προσφέρει την ευκαιρία σε ισάξιους αντιπάλους να προσπαθήσουν περαιτέρω για τη νίκη, τότε το παιχνίδι αυτό αποτελεί την απόλυτη εξήγηση της ύπαρξής της.

Παρά την απουσία τερμάτων, το θέαμα έγινε ακόμη καλύτερο, και πέρα από κάνα δυο τραυματισμούς του «τριφυλλιού», η μπάλα πηγαινοερχόταν αδιάκοπα από εστία σε εστία μέχρι το 121’. Εικόνα πρωτόγνωρη σε ελληνική παράταση, όπου συνήθως οι παίκτες συνθηκολογούν με τα πέναλτι, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε παρακολουθήσει από κοντά παράταση «αιωνίων» (τελευταία μεταξύ τους παράταση το 1990, με Σαραβάκους και Ντέταρι).

Ολα τα πέναλτι εκτελέστηκαν με δύναμη και ήταν ως επί το πλείστον εντυπωσιακά, ενώ θαυμαστή ήταν και η απόκρουση του Πασχαλάκη στο πέμπτο πέναλτι του Παναθηναϊκού. Ομως ο Μλαντένοβιτς δεν ήταν μοιραίος αλλά ωραίος, χάρη στην απόκρουση σαράντα δευτερόλεπτα αργότερα του Λοντίγκιν στο επίσης 5ο πέναλτι του Ολυμπιακού (Καρβάλιο).

Τα πέναλτι όμως επιβαλλόταν κάποια στιγμή να ολοκληρωθούν, ειδάλλως θα είχαμε νέο ντέρμπι, Νέο ΦάληροΝέα Ιωνία, σε μορφή νυχτερινού ημιμαραθωνίου.

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 0-0 (6-7 πέναλτι), Φάση των «16» του Κυπέλλου

Τη νευρικότητά μας για το ραντεβού με τον τελευταίο συρμό (00:18) εξανέμισε ο πιο παλιός παίκτης του Ολυμπιακού μετά τον Φορτούνη, ο Μαντί Καμαρά, ο οποίος επιδίωξε να στείλει την μπάλα στους συμπαίκτες του στη Γιαμουσούκρο, την επίσημη πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού όπου αγωνίζεται αυτήν την περίοδο στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής η Γουινέα, στην αποστολή της οποίας δεν χώρεσε ο 26χρονος.

Δεν θα θέλαμε να μας χαρακτηρίσετε δογματικούς, αλλά δεν μπορέσαμε ποτέ να δικαιολογήσουμε τους υπέρμετρους πανηγυρισμούς μετά από πρόκριση στα πέναλτι, συγκρίνοντάς τους με αυτούς μετά από ανάλογη επιτυχία με 1-0 στην κανονική διάρκεια του αγώνα. Σίγουρα άλλη η χαρά και η αγωνία, αλλά μην κάνεις λες και κατέκτησες το Κύπελλο, εκτός βέβαια και αν είσαι όντως στον τελικό (άντε, και στον ημιτελικό, επειδή είμαστε γενναιόδωροι). Αφήστε όμως τον άκαμπτο να λέει, η χαρά μιας πρόκρισης στα πέναλτι δεν θα αλλάξει ποτέ, είτε είσαι Γιούχτας είτε Μπάγερν.

Ο νυχτερινός ημιμαραθώνιος μέχρι τη Νέα Ιωνία αντικαταστάθηκε από 400άρι σπριντ μέχρι τον ΗΣΑΠ Φαλήρου και με βρήκε σιωπηλά ακουμπισμένο στο παράθυρο μέσα αριστερά, να ανακαλώ τις αξιοσημείωτες στιγμές της αναμέτρησης, όπως όταν ο Πέρεθ έπιασε με τα δύο χέρια από τους ώμους τον Ποντένσε και τον πέταξε στον αέρα λίγο πριν μπει στην περιοχή, και όπως όταν ο τελευταίος πήγε πάνω από τον Λοντίγκιν στο 4ο πέναλτι και του είπε κάτι σαν «στο ‘βαλα ψάρακα, αλλά σ’ αγαπώ». Και τότε είναι που σκέφτηκα ότι αυτός ο νυσταγμένος και καταπονημένος τύπος, και δεν αναφέρομαι στον Πορτογάλο μέσο, ήταν ένας από τους μόλις 200 ανθρώπους ανάμεσα στα 8 δισεκατομμύρια που κατοικούν στη Γη που είδαν ζωντανά αυτό το χωρίς φιλάθλους και χωρίς γκολ, εξαιρετικό ντέρμπι αιωνίων.