Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2023, 19:00
Ο πρώτος αγώνας Αδριατικής Λίγκας που βλέπω στη ζωή μου, και πιθανολογώ ο τελευταίος, διότι αυτά είναι εξεζητημένα πράγματα, ήταν το μοναδικό παιχνίδι που διεξάγεται το τετραήμερο Πέμπτη – Κυριακή στην Ποντγκόριτσα, όπου βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή. Τα υπόλοιπα ποδοσφαιρομπάσκετ παίζουν όλα Κυριακή και εγώ αναχωρώ στις 17:00.
Η φιλική και άνετη είσοδός μου στο γήπεδο μία ώρα πριν από το τζάμπολ, επιδεικνύοντας διστακτικά τη δημοσιογραφική μου κάρτα, με βρήκε μόνο μου στις εξέδρες να τραβάω σέλφι.
Οι πρώτοι γενναίοι θεατές που εμφανίστηκαν δειλά δειλά 20 λεπτά πριν από την έναρξη, μαζί με εκείνη τη φιλύποπτα ήσυχη τάξη της Β’ Γυμνασίου ένα δεκάλεπτο αργότερα, συνέβαλαν στη δημιουργία ενός κοινού 100-110 φιλάθλων στο συμπαθητικό Μοράτσα Σπορτς Σέντερ, 1,2 χλμ. από την κεντρική πλατεία της Ποντγκόριτσα, αυτήν τη σχετικά θερμή δεύτερη ημέρα του Νοέμβρη του 2023.
Το ότι η πρώτη επίθεση κάθε ομάδας κατέληξε σε βήματα μου δημιούργησε μια ανέλπιστη προσμονή για την έκβαση του παιχνιδιού, η οποία μπορώ να παραδεχτώ ότι είχε τουλάχιστον τρία ακόμη σημεία που χρήζουν καταγραφής, για ενημέρωση όλων εκείνων που το πεπρωμένο τούς κράτησε μακριά από το οικογενειακό περιβάλλον του κλειστού γυμναστηρίου που κείτεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Μοράτσα.
Το κυριότερο γνώρισμα αυτής της αναμέτρησης για την Aba League, στην οποία μετέχουν συνολικά 14 ομάδες από τη Βοσνία, την Κροατία, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και τη Σλοβενία, ήταν αναντίρρητα τα είκοσι άστοχα σουτ κάτω από το καλάθι, μπορεί και τριάντα. Μιλάμε για εξ επαφής. Από κάτω. Ανθρωποι του 2.00.
Με ευκολία μπορεί να μαντέψει κανείς πως τα τρίποντα δεν είχαν μεγαλύτερη επιτυχία, μόλις 15 στα 46, αλλά εντάξει, τρίποντα είναι, έχουν μια κάποια απόσταση, και ας σουτάρεις μόνος σου.
Το αποκορύφωμα όμως της αστοχίας, που με έκανε να ξεκαρδιστώ -παραδέχομαι ότι δάκρυσα- και εδώ θα ήθελα να με συγχωρέσουν οι παίκτες των δύο ομάδων, δεν το έκανα επίτηδες, ήταν ευγενικό και αυθόρμητο, ήταν το air ball σε βολή της Ες Τσε Ντέρμπι. Ακόμα και τώρα που επαναφέρω στο μυαλό μου την μπάλα να σκάει βασανιστικά δύο φορές κάτω από το καλάθι, μπροστά από το διχτάκι, με κάνει να επανεκτιμώ τη ζωή για τις απρόβλεπτες χαρές που μπορεί να σου προσφέρει.
Και όμως, από αυτήν την αναζωογονητική στιγμή στο τρίτο λεπτό του τρίτου δεκαλέπτου ήταν που η Στουντέντσκι Τσένταρ Ντέρμπι άρχισε να ξεφεύγει από την ισοπαλία των δύο πρώτων περιόδων (16-18, 35-35), και να κλείνει την τρίτη με 64-54 και την τέταρτη με 84-70, μιας και η ομάδα που ιδρύθηκε το 1947 στο Νόβο Μέστο και το 1997 μετονομάστηκε σε Κρκα από τον ομώνυμο ποταμό της Σλοβενίας, δεν είχε πλέον ούτε τους πόντους του αξιόπιστου Σπαν, ο οποίος αν και έπαιξε πιο πολύ από όλους τους παίκτες του γηπέδου, 35 λεπτά, σταμάτησε να σουτάρει στο β’ ημίχρονο και απλώς κατέβαζε την μπάλα.
Επειδή όμως γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, ο Κέναν Καμένιας, αυτό το 23χρονο παιδί από τη Βοσνία, φρόντισε να μας βάλει στη θέση μας: με τρία δευτερόλεπτα να απομένουν, και με την ομάδα του 11 πόντους μπροστά, πήρε την μπάλα πίσω από τη σέντρα, έκανε υπό πίεση ένα δυο βήματα και την έστειλε στα δίχτυα της Κρκα, σκάζοντας ένα κατεργάρικο χαμόγελο και συνοψίζοντας τις αξέχαστες στιγμές από το παιχνίδι της 6ης αγωνιστικής της Aba -με ένα b- σε: α) μία οδυνηρά θεαματική αστοχία, β) ένα αμίμητο έρμπολ, γ) ένα ασύγκριτο, θαυμαστό, αφιερωμένο για όλους εμάς τους 110 φίλους της Αδριατικής, μπάζερ μπίτερ.
Και μια που είπαμε για Abba, να σημειώσουμε ένα ακόμη ξεχωριστό γεγονός, την πολύτιμη άχρηστη πληροφορία που πρέπει να καταγραφεί σε αυτόν τον πλανήτη, σε περίπτωση που κάποιος, κάπου, κάποτε, θελήσει να καταθέσει ένα υπόμνημα για τις επιλογές των dj ή χειριστών laptop στα ημίχρονα των αγώνων: τελευταίο τραγούδι πριν ξεκινήσει το δεύτερο μέρος ήταν το θαυμάσιας ενορχήστρωσης και φωνητικής απόδοσης Bandido των Azucar Moreno, η συμμετοχή της Ισπανίας στη Eurovision του 1990, που δεν έχουμε ξανακούσει αλλού από τότε σε δημόσιο χώρο, ραδιόφωνο ή άλλου είδους αφιέρωμα. Η σύνδεση: ο διαγωνισμός το 1990 έγινε στη Γιουγκοσλαβία (Ζάγκρεμπ).