Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2023, 15:00
Η φιλική πλην αινιγματική απόκριση του υπεύθυνου Τύπου της Χαποέλ Τελ Αβίβ, «Hello Savas, do you need tickets?», στο ξεκάθαρο ηλεκτρονικό αίτημά μου για διαπίστευση στο παιχνίδι με την 7η Ασντόντ δημιούργησε μία αγχωτική ατμόσφαιρα για το αν τελικά η πρότασή μου έγινε δεκτή.
Στο «We Don’t Do Winter» Τελ Αβίβ βρίσκεις ωστόσο όλη τη διάθεση να παλέψεις για τις επιθυμίες σου, και έτσι είκοσι λεπτά πριν από την έναρξη του αγώνα βρεθήκαμε στο ελκυστικό «Μπλούμφιλντ» να αναζητούμε την πιθανή θύρα με το όνομά μας, ρωτώντας τους αγέλαστους μεν, ευγενικούς και πρόθυμους δε Ισραηλινούς.
Ο καημένος ο Ερέζ μου είχε στείλει τα εισιτήρια με e-mail τέσσερις ώρες πριν, αλλά πού να βρω εγώ ίντερνετ στα πικ νικ μπροστά στην παραλία – ναι, κολύμπησα κιόλας, Φλεβάρη μήνα, μην φανταστείς, πέντε έξι δευτερόλεπτα.
Με τον εξυπηρετικό άγνωστο συνάδελφο να δίνει κατευθύνσεις στους πορτιέρηδες μέσω τηλεφώνου, παραλάβαμε τα εισιτήρια από τα εκδοτήρια του γηπέδου και ο ανελκυστήρας μάς οδήγησε στα δημοσιογραφικά ντεκ του 5ου ορόφου, με πιάτο ένα πανέμορφο, ανακαινισμένο «Μπλούμφιλντ», εδώ στην παλιά πόλη του Τελ Αβίβ.
Το ότι αποκοιμήθηκα τέσσερις φορές στο πρώτο ημίχρονο ήταν ολοκληρωτικά απόρροια των μαργαριτών του πικ νικ, και δεν εννοώ τα συμπαθητικά λευκάνθεμα. Οι δύο ομάδες, ήσυχες, φιλότιμες και ενίοτε δημιουργικές, πρόσφεραν ένα όμορφο σαρανταπεντάλεπτο. Κυρίως η Ασντόντ, που αν εξαιρέσεις το τελείωμα ανά Ιωνικός, δηλαδή κανένα τελείωμα, είχε μια αβρότητα στο ξετύλιγμά της.
Οπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η ομάδα με τη λιγότερη κατοχή, η 11η στη βαθμολογία Χαποέλ, άνοιξε το σκορ, με μία όμορφη λόμπα στο 24’ που κατέληξε στα δίχτυα σε αργή κίνηση, έχοντας κοντράρει και στον τερματοφύλακα, εξ ου και καταγράφηκε ως αυτογκόλ. Ενα δοκάρι από κοντά, ένα σουτ που έξυσε τη ρίζα, και ένα ιπτάμενο ανάποδο ψαλίδι, φανέρωνε ότι η έδρα «μιλάει», και η αλήθεια είναι ότι το αμιγώς ερυθρόλευκο πέταλο των οπαδών της Χαποέλ ήταν ανεξάντλητο από φωνή και τραγούδι.
Το κόρνερ που κέρδισε ωστόσο η Χαποέλ στο 39’ και για περίπου ένα λεπτό δεν πήγε κανείς να το εκτελέσει, περιμένοντας ο ένας τον άλλον, κάνοντας ακόμα και τον διαιτητή να δείχνει με το ρολόι του στους παίκτες της Ασντόντ «μην ανησυχείτε, καταγράφονται όλα», ήταν ένα ανησυχητικό μήνυμα για την οργάνωση και την αντίληψη των παικτών της Χαποέλ στο παιχνίδι.
Μιας και αναφέραμε τον διαιτητή, θα πρέπει να πούμε ότι τέτοια διαιτησία δεν μας έχει τύχει ακόμα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το μόνο που πρέπει να κάνεις τελικά, είναι να μην σφυρίξεις τα τρία πρώτα φάουλ. Να μην δώσεις τίποτα.
Εξεπλάγην από την αδιάφθορη νοοτροπία του «ρεφ» στο παιχνίδι, που με αυτήν του την κίνηση επέβαλε από την αρχή τους κανόνες του. Εξεπλάγην και από τους παίκτες. Κανείς δεν έκανε σαν μουρλός. Απλώς σηκώθηκαν και συνέχισαν.
Αναζητώντας λεπτομέρειες για τον εξωγήινο διαιτητή, ανακάλυψα ότι πρόκειται για τον 41χρονο Ορελ Γκρίνφεελντ, και ναι, είναι διεθνής. Εχει σφυρίξει Λεβερκούζεν – Μονακό πριν από 9 μέρες (2-3), Σίτι – Σεβίλλη, Σαχτάρ – Ρεάλ, Ρόμα – Λέστερ και φυσικά Ολυμπιακός – ΑΕΚ (1-0).
Το α’ μέρος έληξε με ένα σλάλομ από πλευράς Χαποέλ και το β’ μέρος άνοιξε με ένα γκολ από πλευράς Ασντόντ, της ομάδας που καθοδηγεί ο τέως προπονητής της Κύπρου (3,5 χρόνια), Ραν Μπεν Σιμόν. Ηταν ο 21χρονος Γκανέζος Μουγκέεζε, ο οποίος είχε μπει αλλαγή στο ημίχρονο, που έκανε τις απαραίτητες προσποιήσεις και ελιγμούς ώστε να επαναφέρει το ματς στα ίσα.
Με τον Μοχάμαντ Κνάαν να ωθεί τους μάνατζερ του γηπέδου στο άνοιγμα των ipad για τον υπολογισμό του κόστους μιας ενδεχόμενης μεταγραφής, αν με προλάβουν και δεν τον φέρω στον Εθνικό -ναι, Γ’ Εθνική, αλλά σαν τη μαρίδα της Καστέλλας πουθενά-, η ομάδα από το μεγαλύτερο λιμάνι του Ισραήλ έκανε την ανατροπή στο 86’ με τον ίδιο παίκτη και τα ίδια τσαλιμάκια.
Το 1-2, που καταγράφεται 2-1 στον πίνακα καθότι στο Ισραήλ διαβάζουμε δεξιόστροφα, πανηγυρίστηκε με ζωντάνια και κέφι από τους 30 ταξιδιώτες από το Ασντόντ, που έκαναν το κομμάτι τους στο πέταλο με τους παίκτες, όπως συνηθίζεται πλέον στα γήπεδα όπου οι ποδοσφαιριστές δεν φεύγουν κατευθείαν για τα αποδυτήρια – ονόματα δεν λέμε (αλλά φοράει κόκκινα και εδρεύει στο Φάληρο).
Φεύγοντας τελευταίοι από την εξέδρα των επισήμων, εμείς και ο σκύλος οδηγός τυφλών που καθόταν παραπέρα με το αφεντικό του, ξαμοληθήκαμε στους ατημέλητους, σχεδόν αθηναϊκούς δρόμους του Τελ Αβίβ, βαδίζοντας με ρυθμό προς το ντους του υπερυψωμένου airbnb ισόγειου, να φύγουν και τα αλάτια, διότι η συνέχεια θα είχε Παλιά Πόλη και άφθονη ακριβή τοπική μπύρα, συνοδεία πυκνού νοστιμότατου σπιτικού χούμους.
