Σάββατο, 14 Ιανουαρίου 2023
Εχοντας 7 στα 7, η πρωτοπόρος της «Σούπερ Λιγκ 2» Κηφισιά υποδέχτηκε τη δεύτερη και ισόβαθμή της Παναχαϊκή (6 νίκες σε 10 ματς) στην έδρα του τρίτου Απόλλωνα Σμύρνης.
Ντέρμπι πρωτοπόρων, εδώ, στην ηλιόλουστη Ριζούπολη, με, σαββατιάτικη, αγγλική, ποδοσφαιρική ώρα έναρξης 13:45, με ένα φιλόξενο κυλικείο με σάντουιτς, κουλούρια και κυρίως μπύρες, και με ένα πέταλο γεμάτο κοκκινόμαυρους Πατρινούς βγαλμένους από την εποχή Μικέ, Δάφκου, Βαΐτση και Κλάιχ, για να μην το χοντρύνουμε και φτάσουμε στον Δαβουρλή.
Η Κηφισιά ωστόσο, με τους 200 πλην τίμιους φιλάθλους, που όλοι υποπτευόμαστε ότι η πρώτη τους ομάδα φέρει ενδυματολογία κόκκινου, πράσινου ή κίτρινου χρώματος, ήταν αυτή που άλλαζε την μπάλα βελουδινότερα, ναι, μόλις επινοήσαμε τη λέξη, και το καταλάβαινες όσο περνούσε η ώρα, και κυρίως στο 24’, όταν ο Ανδρέας Τετέη, ο 21χρονος Γκανέζος από την Ελλάδα ή ο Ελληνας από την Γκάνα, αυτός που λίγο νωρίτερα δεν δίστασε να πιάσει ανάποδο ψαλίδι μέσα από την περιοχή, πλάσαρε με άφθονη απλότητα τον τερματοφύλακα της Παναχαϊκής έπειτα από μία βαθιά μπαλιά του Σωτηράκου -«Σότι» εντός γηπέδου- αυτές που κατά 95% στην Ελλάδα καταλήγουν άουτ, με τον επιθετικό να έχει σηκώσει το πόδι του δύο μέτρα παραδίπλα. Οχι όμως το πόδι του Τετέη.
Το 2-0 στο 71’ από τον Κυψελιώτη πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος με σκαστή κεφαλιά, και το 3-0 τρία λεπτά αργότερα από τη φανέλα με το Νο.9, Κουιρουκίδη, στην κλειστή γωνία του τέως τερματοφύλακα της Κηφισιάς και νυν της Παναχαϊκής, Κολοβούρη, σχημάτισαν το σκορ που σε έκανε να συνειδητοποιείς ότι αν ούτε η δεύτερη της βαθμολογίας μπορεί να κοντράρει την πρωτοπόρο, τότε θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την πρώτη παρουσία της ομάδας από τα Βου Που στην ανώτατη κατηγορία.
Η αδιάκοπη υποστήριξη των 400 και βάλε Πατρινών από την ολόδική τους κερκίδα ήταν ωστόσο το Νο.1 στοιχείο που έκανε όλους εμάς τους υπόλοιπους να χαρούμε το μεσημεριανό σαββατιάτικο πέρασμά μας από το γήπεδο. Κυρίως, για τα όσα έγιναν αφού το ματς ολοκληρώθηκε. Τότε, που όλοι οι παίκτες της Παναχαϊκής στάθηκαν για κάνα δεκάλεπτο μπροστά στους οπαδούς τους και πανηγύρισαν μαζί τους για την ήττα -είναι ωραίο να παίζεις και ας χάνεις- τη μιάμιση ώρα παιχνιδιού, το νόημα του ποδοσφαίρου, την αγάπη για την μπάλα, το ταξίδι, τη φανέλα, την ιστορική Παναχαϊκή (1891).
Φεύγοντας, πιάσαμε έναν «κοκκινόμαυρο» ταξιδιώτη από την Πάτρα -ένα πούλμαν, έξι βανάκια και κάμποσα ΙΧ ήρθαν από την Αχαΐα- και ιδού η συνομιλία μας:
Πώς είδες την ομάδα;
Παίζαμε με πέντε παίκτες μείον, αλλά η Κηφισιά ήταν καλύτερη.
Θα τερματίσει πρώτη;
Ε, ναι.
Τι περιμένατε ερχόμενοι εδώ;
Είχαμε μια ανεμελιά. Οτι θα το κλέψουμε το παιχνίδι.
Είστε επομένως στενοχωρημένοι.
Ε, βέβαια.
Τι σας μένει από την παρουσία σας εδώ;
Κοίτα, όποτε παίζουμε εδώ, μας έρχεται στο μυαλό πάντα το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό το 2003, εκείνο το πράγμα.
Αυτό που έγινε στο τέλος, όλη η ομάδα και εσείς μαζί να αλληλλοεπιδράτε για τουλάχιστον δέκα λεπτά, έχει ξανασυμβεί;
Ναι, όταν είμαστε έτσι πολλοί, συμβαίνει. Είναι πανέμορφο.
