Βράδυ Αυγούστου, 1991, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στοιχεία που από μόνα τους κατατάσσουν το παιχνίδι στις μυθιστορηματικές στιγμές της ιστορίας των φιλικών. Αντίπαλος η Κρίσταλ Πάλας των Ιαν Ράιτ, Τζον Σάλακο, Κρις Κόλεμαν, Σταν Κόλιμορ, Αλαν Πάρντιου, Νάιτζελ Μάρτιν, ονόματα βαριά σαν πρόστιμα για άσκοπη μετακίνηση.
Η τρίτη θέση που είχαν κατακτήσει οι «αετοί» του Λονδίνου τρεις μήνες νωρίτερα, τερματίζοντας πίσω από την πρωταθλήτρια Αρσεναλ και τη δευτεραθλήτρια Λίβερπουλ, είναι η καλύτερή της ιστορίας τους, μέχρι τουλάχιστον και την ομάδα των Μιλιβόγεβιτς και Μπεντέκε που λατρεύουμε σήμερα στο νότιο Λονδίνο.
Την εποχή που οι προκριματικοί γύροι και οι χρυσοφόροι, χρυσοποίκιλτοι, χρυσοχάλινοι όμιλοι δεν είχαν εισβάλλει ακόμα στη ζωή μας, και επομένως τα ευρωπαϊκά ματς των ελληνικών ομάδων ήταν δύο ή τρία τη σεζόν, το παιχνίδι με τον Πανιώνιο της Αγγλίας ήταν βραδιά Ευρώπης.
Υπό το βλέμμα δύο συμπαθητικών ευθυτενών 25άρηδων Ιταλών από το Μπάρι, γνωστών του πατέρα μου που είχαν έρθει επίσκεψη στην Ελλάδα, και τους προτείναμε ή μάλλον τούς αναγκάσαμε να τους ξεναγήσουμε στον κόσμο της Α’ Εθνικής για να ξεφύγουν από τα μονότονα μονοπάτια της Σέριε Α, η βραδιά ήταν κρίσιμη για τη διεθνή μας εικόνα, εν όψει και της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο νεοαποκτηθείς Βασίλης Δημητριάδης φρόντισε περνώντας ό,τι βρέθηκε μπροστά του να σκοράρει και να δημιουργήσει μια πρώτη καλή εντύπωση της ελληνικής πλευράς, πριν ο Τζον Σάλακο με το αριστερό και ο Μαρκ Μπράιτ με το δεξί, επιβεβαιώσουν ότι κουμάντο στην Ευρώπη κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις.
Το γκολ του Τζίμι Πατίκα με άπιαστη κεφαλιά στη λήξη του αγώνα (2-2) έσωσε την υπόληψή μας στο αγγλικό, ιταλικό, ελληνικό και ευρωπαϊκό κοινό του «Νίκος Γκούμας», το οποίο αποχώρησε ώριμο και ενωμένο για τη δημιουργία της νέας εποχής.